In de medio beklaagde Kuik zich ook over het gebrek aan medewerking van de NLIP. De NLIP gaf echter aan niet mee te werken aan het doorgeven van NAW-gegevens naar BREIN omdat zij dat pas wettelijk deed wanneer er een strafbaar feit was gepleegd waar tenminste 4 jaar gevangenisstraf op stond.
De NLIP is naar meer partijen weigerachtig. Ook Minister van Justitie Korthals moppert nu over de NLIP, die haar leden, met de wet in de hand, adviseert om diverse verzoeken van de overheid te weigeren.

Maar relevanter is de sinds eind 2000 sterk toegenomen vigilantie van de muziekwereld in het verdedigen van haar belangen. Het blijkt dat deze industrie sinds kort sterk wordt gesteund door de overheid. Eind vorig jaar gaf minister van justitie Korthals een feestrede voor Nederlandse Uitgeversverbond waar hij uitgebreid op het kopiëren van multimedia ingaat:
"Is de geest uit de fles bij deze tovenaarszoon? Ik hoop het niet. Wel vormen deze voorbeelden het topje van een steeds grotere ijsberg. De statistieken over de groei van digitale piraterij lopen uiteen, maar alle signaleren een verontrustende trend. Digitale piraterij heeft niet alleen grote consequenties voor bijvoorbeeld auteurs en producenten, zoals uitgevers. Ik denk dan met name aan minder omzet, minder winst en minder budget voor productontwikkeling. Maar ook de samenleving lijdt onder piraterij, omdat de overheid daardoor belastinginkomsten misloopt [vet en cursivering HR]. Zo spreken schattingen van een belastingderving van ruim 14 miljoen Euro in 2000, alleen al door de verkoop van illegale cd’s en dvd’s. Bij de strafrechtelijke handhaving is een belangrijke rol weggelegd voor de Bijzondere Opsporingsdienst Buma/Stemra. U weet wellicht dat we nu spreken over een herpositionering van deze dienst. Ik heb er alle vertrouwen in dat vormgeving daarvan goed wordt opgelost. Nog belangrijker lijkt me de toekomstige taakinvulling."

De muziekwereld mag natuurlijk zelf overtreders opsporen. Dat is vermoedelijk net zo goed een burgerrecht, als dat elke winkelier een winkeldief mag aanhouden. Daarna dient wel prompt de politie te worden gebeld. Maar het blijft mij onduidelijk of de Stichting BREIN nu wel of niet de bijzondere opsporingsdienst van Buma/Stemra is, waar Korthals op doelde. Qua gedrag lijkt het niet meer dan de verbale windmaker van de muziekwereld, als tegenhanger van de BSA (Business Software Alliance).

Kuik staat klaarblijkelijk minder sterk dan hij probeert te doen voorkomen. Hij solliciteert sinds woensdag echter driftig naar de Big Brother Award, die Bits of Freedom op 15 februari gaat uitdelen. Hij plaatst nu publiekelijk een verzoek om eigen toegang van zijn Stichting tot het Universiteitsnetwerk in Twente en de verkeersgegevens!

Volgens UT-medewerker Meijerink in UTnieuws kan dat niet: "Praktisch niet en wettelijk niet. Het zou betekenen dat we elke verstuurde bit inhoudelijk zouden moeten controleren. Dan schend je de privacy van tweeduizend studenten om een kleine groep eruit te vissen. Bovendien is het praktisch onmogelijk. Bedenk maar eens wat dat kost aan manuren, zo'n controleapparaat."

Kuik antwoordt hierop: 'Juridisch gescherm. Er bestaat trouwens weldegelijk jurisprudentie over de medeverantwoordelijkheid die de leverancier van faciliteiten draagt voor het gebruik ervan. Dus die vlieger gaat niet op.'

Zelden zoveel verbijsterende flauwekul gelezen. Er is een compleet hoofdstuk in de Telecommunicatiewet (Hoofdstuk 13) gewijd aan aftappen en het opvragen van verkeersgegevens. Daar zijn rechterlijke lasten voor nodig die bij het Openbaar Ministerie of de Minister van Binnenlandse Zaken dienen te worden opgehaald. Bovendien dient bij een actie in een privaat netwerk (wat dat op de campus van de UT is) de volledige rekening van de benodigde apparatuur en mankracht voor dit soort acties door de overheid te worden betaald. Kuik wil voor een dubbeltje op de eerste rang en plaatst verzoeken, die door alle checks and balances welke zijn ingebouwd in de huidige telecomwetgeving heen breken. Verkeersgegevens opvragen kent heikele kwesties. Er is begin jaren negentig bijv. een grote protestactie geweest van journalisten over de mogelijkheid voor justitie om via opgevraagde telefoonverkeergegevens een informant te vinden die de journalist zelf niet als bron wil onthullen.

Nog vreemder wordt het echter wanneer Kuik in het Utnieuws-artikel meldt dat door de houding van de UT de creatieve prikkel verdwijnt om software te ontwikkelen.

Waar baseert Kuik zich op? Ik heb de afgelopen week net het boek The future of idea's van de Amerikaanse toprechtsgeleerde Lawrence Lessig, bestuurslid van de Electronic Frontier Foundation, doorgenomen. Daar staat exact het tegenovergestelde in. Lessig maakt uitgebreid duidelijk dat de auteursrechten (copyrights) veel te ver zijn doorgeschoten. Het auteursrecht was van oorsprong bedoeld om auteurs te beschermen tegen commerciële heruitgevers, die zelf met het heruitgeven geld verdienden, maar de auteur niet afdoende compenseerden. Het is echter een middel geworden waarmee grote uitgevers, maar ook incasso-instituten als Buma/Stemra, zich tot in lengte van tijden een monopolie op het binnenhalen van revenuen van een creatieve uiting toe-eigenen.

Lessig bepleit een forse herwaardering van het publieke domein, zowel voor een veel meer publiek vrij toegankelijk radiospectrum (geen ingewikkelde vergunningen en zeker geen massale veilingen), open broncode, ongefilterde internettoegang en een veel beperkter auteursrecht, waarna werken in het publiek domein terechtkomen. Zijn hoofdargument is dat te weinig publiek domein en teveel overheveling naar private eigendomsrechten de innovatie remt. De reden is dat jonge ondernemers met nieuwe ideeën geblokkeerd worden door de grote zittende partijen, die in plaats van zelf te innoveren liever een batterij advocaten uitsturen om nieuwkomers te hinderen.

In zijn visie wordt hij door een relatief beperkt aantal medestanders, van conservatief rechts tot links, gesteund., Echter een groot deel van de Amerikaanse politici lijkt meer te hechten aan campagnegelden van de contentindustrie dan aan het publiek belang. Lessig is uiterst pessimistisch voor innovatie op internet de komende jaren, zolang de intellectuele eigendomskampioenen het voor het zeggen hebben. Organisaties als de EFF hebben lang niet de financiële middelen die de content-industrie in haar lobby kan inzetten.

Lessig heeft op zijn homepage op Stanford University een lijst met reviews van zijn boek . Een goede review is bijv. die van MSNBC, voor de samenvattingenlezers is er ook een verkort artikel met enkele hoofdpunten te vinden in Foreign Policy.

Sinds 1998 geldt het auteursrecht tot 70 jaar na het overlijden van de auteur. Dit staat ver af van de oorspronkelijke 14 jaar met éénmalige verlenging, die aan het eind van de 18de eeuw in bij het opstellen van de Amerikaanse grondwet als termijn werd vastgesteld. De enorme oprekking van de termijnen in zowel de VS als Europa is echter iets van de laatste decennia. Lessig noemt het continu oprekken van auteursrechten schertsend, de Mickey Mouse Act of Copyright Law. Iedere keer als het auteursrecht op Mickey Mouse dreigt te vervallen, wordt de termijn onder een heftige lobby van de muziek, film en boekuitgevers opgerekt.

De internetradioliefhebbers kunnen een interview over het boek  en uitleg over de Mickey Mousewet beluisteren dat medio januari is afgenomen bij de Amerikaanse Public Radio Broadcaster WAMU, inclusief een reactie via de phone-in lijn van de Amerikaanse Tim Kuik: Hillary Rosen van de RIAA, die schiet op alles wat beweegt.

In een eerder boek Code is Law heeft Lessig uitgelegd hoe de tot nu toe zeer vrije gebruikers van het internet gereguleerd kunnen worden. De eenvoudigste methode voor regulering is het afdwingen van architectuurwijzigingen, monitors en filters in de techniek waar internet op draait. Die aanpassingen draag je als regelgever op aan ISP's en partijen, die hun organisatie niet in de waagschaal willen stellen daardoor veel vatbaarder zijn voor druk tot meewerken dan eindgebruikers. Het is precies deze tactiek, het pushen van ISP's en netwerkeigenaren en zwartmaken van de niet enthousiast meewerkenden, die door Tim Kuik van Stichting BREIN in Nederland wordt uitgevoerd.

Lessig blijkt als grondwetsjurist, naar een rapportage in de Financial Times, nog steeds actief in een procesgang die door alle Amerikaanse rechtbanken loopt en gericht is tegen het opkrikken van de auteursrechttermijn van 50 naar 70 jaar. Hij probeert deze auteurswetwijziging te laten toetsen aan de Amerikaanse grondwet. Toetsen van wetten is een juridische exercitie die in het Nederlands rechtsbestel niet mogelijk is.

Nederland heeft dus een ander soort BREINbreker nodig.