Index vandaag(uitsluitend beschikbaar voor Planet Internet en World Access abonnees)
Vrijdag 26 juni 1998
Column: Hendrik Rood: Holland Amerika Lijn voor Internet
Er vindt een fenomenale uitbreiding plaats van de kabelcapaciteit op de zeebodems, teneinde te kunnen voldoen aan de exponentieel groeiende vraag naar bandbreedte voor Intenet en andere vormen van telecommunicatie. En nog is het niet genoeg. Nederland zou zich eens moeten bezinnen over de herinvoering van de Holland-Amerika Lijn, maar dan voor Internet
Dit schrijft vandaag Hendrik Rood, consultant van adviesbureau Stratix op Schiphol, die op persoonlijke titel weer een column schreef.
Ook zijn vorige column opmars van het thuisnetwerk is ook nog steeds de zeer moeite waard.
'Behalve de Automatisering Gids meldde geen enkele Nederlandse publicatie dat in de laatste week van april de Atlantic Crossing-1 zeekabel is aangeland op de kust van Castricum om te eindigen in een kabelstation in Beverwijk. Dat is de eerste rechtstreekse zeekabel van Nederland naar de Verenigde Staten sinds de TAT-10 in 1992 aanlandde in Bergen (NH).
De TAT-10 had een transatlantische capaciteit van 3 x 565 Mbit/s op één enkele kabel. De AC-1 zeekabel is een ring van de Verenigde Staten naar Engeland, Nederland en Duitsland en terug naar de VS met initieel 40 Gbit/s, later op te waarderen naar 80 Gbit/s.
Voor de toekomst van de Nederlandse Internetdiensten is de AC-1 een zeer interessante kabel. De transatlantische capaciteit is een zeer grote kostenpost voor Nederlandse Internetaanbieders doordat 70 procent van het webverkeer naar het buitenland gaat, waarvan het overgrote deel over de oceaan.
Het eerste deel van de AC-1 kabel (VS naar Engeland) is eind mei opgeleverd. Dat is zeer snel na oplevering van de Gemini zeekabel van Worldcom en MCI. De Gemini-kabel voegde al een capaciteit van 30 Gbit/s toe aan de 22 Gbit/s die er tot dan toe in totaal beschikbaar was over de noordatlantische oceaan. Daar komt dus 40 Gbit/s van AC-1 bij.
Deze sprong in beschikbare capaciteit met in totaal 70 Gbit/s heeft de huurprijs van een 45 Mbit/s verbinding tussen Londen en New York laten dalen tot zo'n 3 miljoen gulden per jaar. Wie grootschalig wil inkopen bestelt een onvervreemdbaar gebruiksrecht (IRU, 15 jaar) van 155 Mbit/s voor 20 miljoen gulden éénmalig en 500.000 gulden onderhoudskosten per jaar.
De rest van Europa is nu nog beduidend duurder uit. Voor 45 Mbit/s naar de VS wordt in Nederland zo'n 9 à 10 miljoen gevraagd. Een 45 Mbit/s van Nederland naar Londen kost zo'n 5 miljoen. Het valt te verwachten dat eind dit jaar AC-1 een substantiële prijsverlaging oplevert.
Er is ondanks de drastische aanbodvergroting van capaciteit een forse inkoopgolf aan de gang. KPN heeft zich met haar Unisource partners in december 1997 ingekocht in de AC-1 kabel voor 100 miljoen dollar, 10 procent van de aanlegkosten. De kabel van de VS naar Duitsland en Nederland komt in november dit jaar in bedrijf en de volledige ring is in februari 1999 beschikbaar.
Het nieuwe bedrijf Telemonde manifesteert zich als opkoper van 2,4 Gbit/s in één keer op de Gemini-kabel. Het bedrijf schijnt een vergelijkbare inkoop te willen doen op de AC-1.
WorldPort Communications, de onderneming die EnerTel overneemt, koopt zich voor 5 keer 155 Mbit/s in op de AC-1 kabel. En Qwest, de nieuwe moeder van de Europese Internetaanbieder EUnet, kocht 4 keer 155 Mbit/s. Het is duidelijk dat EUnet daarvan zal profiteren, wanneer je de topologie van haar Internet-backbone bekijkt.
Het aanleggen van zeekabels is in een aantal jaar een nieuwe entrepreneurs sector geworden. Vroeger werden deze kabels door consortia van nationale telecombedrijven aangelegd. Met het aanleggen van de Fiberoptic Link Around the Globe (FLAG) is deze meer dan een eeuw oude praktijk op instigatie van Kessler Marketing Intelligence (KMI) Corp., een bureau dat jaarlijks onderzoek doet naar de zeekabelsector, midden jaren '90 doorbroken.
Wie over FLAG en de zeekabelaanleg in 1995 en 1996 een uitstekende achtergrondreportage wil lezen kan het best het uitstekende artikel Mother Earth, Mother Board van Wired doornemen. Ik heb zelden zo'n goed en leesbaar artikel over de telecommunicatiesector gelezen.
Er duiken niet alleen ondernemers op de oceaan op. De oprichters van de Engelse internetprovider Pipex zijn opnieuw begonnen, nu met de Flute kabel op de Noordzee.
Zij hebben onbelichte glasvezels van Amsterdam naar Londen in de aanbieding voor een IRU van 25 miljoen gulden. Dan mag je als gebruiker zelf bepalen hoeveel je daar de komende 15 jaar over heen wil vervoeren.
Wie alle kabels die er nu liggen en gepland zijn wil zien kan de database van submarine cables of the world raadplegen. Een beetje tellen leert dat Engeland zich nadrukkelijk als Europese hotspot voor transatlantische kabels manifesteert.
Met zo'n vraag naar bandbreedte valt ook te begrijpen dat het bedrijf Global Crossing dat deze zeekabels aanlegt naar de beurs gaat. Gezien de inkoopmanie die nu op de zeekabelmarkt heerst en de klaarblijkelijk dreigende schaarste wordt dat een zeer interessante beursgang.
Tot eind 2000 is de beschikbare capaciteit op de noordatlantische zeekabels namelijk al bekend: om en nabij de 240 Gbit/s. Daarvoor zijn twee redenen:
- Het aanleggen van oceaankabels vereist zo'n twee jaar voorbereiding
- De zeekabelschepen die de kabels moeten neerleggen zijn al volgeboekt.
Wat in december 1997 nog revolutionair oogde blijkt nu al meer in de normale groeilijn te liggen. Oxygen had tot in mei een transatlantische capaciteit van 320 Gbit/s gepland maar heeft recent besloten dat te verdubbelen.
Er wordt wel eens gevraagd waarmee je zo'n bandbreedte gaat vullen. 500.000 Westeuropeanen die gelijktijdig verschillende televisiebeelden in MPEG-1 formaat uit de Verenigde Staten laten binnenstromen zijn echter al voldoende om de door Oxygen geplande transatlantische capaciteit volledig vol te laten lopen.
Het meest amusante aspect van de plannen van project Oxygen is dat na afronding van Phase1a (eind 2000) in Suriname meer aansluitcapaciteit naar het Amerikaanse Internet beschikbaar is dan direct vanuit Nederland! Nederland volgt in de plannen pas enkele maanden later samen met Noord-Europa.
Oxygen, opgezet door FLAG veteraan Neil Tagare, heeft echter geconstateerd dat zij niet meer zomaar een zeekabel kan bestellen bij de daarin gespecialiseerde aanbieders. De omvang van deze sector neemt zodanig toe dat er veel nieuwe zeekabelschepen nodig zijn. Die gaat men maar zelf bouwen in Project Ozone.
Het knelpunt van bandbreedte verschuift naar de scheepsbouw. Bij de recente tender voor de bouw van de schepen zijn onder andere drie Nederlands scheepsbouwers uitgenodigd: van der Giesen de Noord, Damen Shipyards en YVC Ysselwerf. De eerste twee zijn op de uitnodiging ingegaan.
Een interessant detail is dat de Europese directeur van Project Oxygen een Nederlander is, die in deze sector ervaring heeft opgedaan bij KPN en Unisource.
Het vooronderzoek voor de beste route van de zeekabels van Oxygen is al aanbesteed aan het Nederlandse ingenieursbureau Fugro en het Amerikaanse Science Applications International Corporation (SAIC), het bedrijf dat ook de moeder is van Network Solutions (InterNIC).
Het is aardig om te zien dat er al Nederlanders en Nederlandse bedrijven willen meewerken aan het oplossen van de internationale bandbreedte knelpunten die Internet nu veroorzaakt. Het is echter ook duidelijk dat vooral Angelsaksen tot nu toe het financiële risico nemen. Beslissingen over de Internationale positie van Nederland op de elektronische snelweg worden buiten Nederland genomen.
Wordt er binnen enkel jaren een zeekabel met 1 Terabit per seconde (1000 Gbit/s) van Nederland naar de Verenigde Staten aangelegd of wordt het weer zes jaar wachten?
Zo'n snelle zeekabel ligt namelijk al binnen de technische mogelijkheden en kost (wanneer het een ring is) om en bij 2 miljard gulden.
Ik weet wel een toepasselijke naam voor zo'n zeekabel: Holland-Amerika Lijn.
Met enige ondernemerslef kan HAL-1 in 2001 worden opgeleverd voor de Cyberspace Odyssee!
[Vorig bericht] [Volgend bericht]